27/10/2025
Uzun zamandır hiçbir şey paylaşmadım.
Sebebi basit ama bir o kadar da derin…
Bazen susmak, konuşmaktan çok daha güvenli geliyor insana.
Üç yıl geçti neredeyse.
Ama bazı kayıplar, zamanla değil sessizlikle, kabulle, belki de hiç iyileşmeden yaşanıyor.
Hera..
Benim için sadece bir köpek değildi.
Hayatımın yönünü değiştiren, bana sevgiyi, sabrı, ruhu, hatta insan olmayı öğreten bir candı.
Onu kaybettikten sonra içimde hep eksik bir parça kaldı.
Ve bu eksiklik, her gün biraz daha kendini hatırlatıyor.
Uzun süre paylaşmadım çünkü insanlar bazen anlamıyor.
Acının üzerinden geçen zamanı, acının geçtiğiyle karıştırıyorlar.
Oysa bazı şeyler geçmiyor, sadece sessizleşiyor.
Bir de konuşuldukça hafiflemiyor daha da ağırlaşıyor.
Yaptığım şeyler, kurtardığım canlar, dokunduğum hayatlar…
Bunların hiçbirini “görevim” olduğu için yapmadım.
Bir dernek değilim, bir kurum değilim.
Sadece içinden geldiği zaman imkanlar el verdikçe harekete geçen bir insanım.
Ve bazen elimden gelen sadece dua etmek oluyor.
Ama insanlar bunu anlamıyor.
Yapmadığında, “neden yapmadın” diyorlar.
Bunun vicdanınıza yüklediği her neyse inanın çok ağır.
Oysa bazen sadece yaşamak, nefes almak bile bir mücadele oluyor.
Ben artık kimseye bir şey kanıtlamak istemiyorum.
Sadece içimden geldiği gibi yaşamak, paylaşmak istiyorum.
Herayı her gün anıyorum, bazen bir sessizlikte, bazen bir videoda, bazen bir bakışta.
Bugün de o yüzden bu videoyu paylaşıyorum.
Çünkü bazı duygular anlatılmaz, sadece hissedilir.
Ve o ses, o an, bana tam olarak bunu hissettirdi.
Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı,
belki aynı ben olmazdım.
Ama sen bana ruhumun olduğunu hatırlattın.
Ve bu, hayatta aldığım en büyük dersti.