
23/02/2025
Je was mijn allereerste uitlaatadresje en wat herinner ik mijn eerste wandeling met jou nog goed. Ik weet nog dat ik dacht: waar ben ik aan begonnen, want je was toch wel een klein beetje een ongeleid projectiel. Maar dat gevoel duurde niet lang en ik kon je al snel niet meer missen en dat was denk ik wederzijds. Als je mijn bus aan zag komen rende je halsoverkop naar de achterdeur, waarna je baasje lachend en nee schuddend de deur open deed en met regelmaat zei: “hij breekt nog eens zijn poten”.
In de zomer gingen we vaak naar het water met je bal. Zodra we in de buurt waren was je niet meer te houden, het was echt je lust en je leven. En ondanks je al ruim 12 jaar oud was, leek je op die momenten net weer een puppy.
Afgelopen maanden was het toch te merken dat je echt ouder werd, ook je snoetje werd steeds grijzer. Gisteren hebben we nog uren op de bank gekroeld, heb je me bedolven in kusjes, maar was je ook moe en op en was het tijd je te laten gaan.
Diëgo, m’n allerliefstes, ik ga je missen ❤️