09/09/2025
**Voor iedereen die ooit een oordeel had over een reactieve hond: lees dit alsjeblieft.**
Ik begeleid al meer dan 30 jaar mensen met honden. En ik kan je verzekeren: geen enkele eigenaar kiest ervoor om een reactieve hond te hebben. Niemand denkt: “Laat ik mijn leven eens vullen met spanning, stress, en oordelen van buitenaf.” Soms wisten ze dat hun herplaatser uitdagingen had. Maar meestal ontstaat het. Door trauma, door miscommunicatie, door omstandigheden. En dan begint een intens pad- een pad van verantwoordelijkheid, liefde, en vaak ook eenzaamheid.
Wat veel mensen niet zien, is wat er achter dat ene moment van uitvallen zit. Achter die hond die blaft, gromt, of uit angst reactief reageert. Ze zien niet de slapeloze nachten, de tranen na weer een nare opmerking, de eindeloze pogingen om het beter te doen. Ze zien niet de eigenaar die met klamme handen het bos in gaat, alert op elke prikkel, elke andere hond, elke onverwachte situatie. Ze zien niet de liefde. De toewijding. De offers.
Ik heb zelf honden gehad met hun eigen issues. Ik weet hoe het voelt als je vriendelijk vraagt om afstand - en je een scheldkanonnade terugkrijgt. Zoals die keer dat een man me toebeet dat ik mijn honden maar moest laten inslapen. Terwijl ik netjes in een aanlijngebied liep, met mijn rottweiler en kruising herder aan de lijn. Zijn hond liep los en wilde naar de mijne toe. Ik vroeg beleefd om afstand. En kreeg een storm van haat en agressie over me heen.
Ik kan dat dragen. Ik sta stevig. Maar veel van mijn klanten zijn daar nog niet. Die incasseren elke dag. Ongevraagde adviezen. Blikken vol afkeuring. Mensen die hardop zeggen dat ze hun hond niet onder controle hebben. Terwijl ze alles geven. Alles.
Wat ik zie in mijn praktijk, zijn mensen met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Mensen die hun leven aanpassen, hun routes plannen, hun sociale kring verkleinen - alles om hun hond en de omgeving veilig te houden. En die hond? Die is vaak zó lief. Zó trouw. Zó kwetsbaar. Maar dat zie je pas als je verder kijkt dan het gedrag.
In mijn begeleiding kijken we niet alleen naar het gedrag van de hond. We kijken naar de oorzaak achter de oorzaak. Waarom reageert je hond zo als hij doet en waarom raakt het zo diep als iemand je veroordeelt? Omdat je al zo hard werkt. Omdat je al zoveel geeft. Omdat je je hond niet ziet als een probleem, maar als een wezen met gevoelens, met een verhaal.
Dus als je iemand ziet oversteken, een grote boog maken, het bos induiken met zijn hond - oordeel niet. Schenk ze een glimlach. Geef een knikje van begrip. Vraag jezelf af: wat zou ik voelen als ik elke dag met spanning moest wandelen? Als ik elke dag bang was voor de reactie van anderen?
Een beetje zachtheid. Een beetje menselijkheid. Dat is wat deze mensen nodig hebben. Niet nóg een lading stress. Maar een teken dat ze gezien worden. Dat ze niet alleen staan.
En ja, ik weet ook van de mensen die helaas niet hun verantwoordelijkheid nemen, ik vraag begrip voor de mensen die dat wel doen. Jammer genoeg zie je dat niet aan de buitenkant....
Dank je wel dat je dit leest. En misschien, heel misschien, kijk je morgen anders naar die hond die blaft. En naar die eigenaar die alles doet om het goed te doen. ❤️
