Serious Dogs Trainers

Serious Dogs Trainers Hondenprofessionals - gespecialiseerd in begeleiding van Hoog Risico Honden en hun eigenaren

Zo is het 👍🏻🐾
05/11/2025

Zo is het 👍🏻🐾

Het uiterlijk van dit soort honden doet soms denken aan een grote golden retriever. Hun karakter is echter van een heel ander kaliber. Mensen zijn verblind door het schattige uiterlijk en zijn vaak onvoldoende op de hoogte van de rasspecifieke eigenschappen. Dit type hond is niet voor iedereen.

Zeker de moeite waard.
07/10/2025

Zeker de moeite waard.

Voor ons zou het fijn zijn als u rond 9.00 uur aanwezig zou kunnen zijn zodat we, na het inchecken, op tijd kunnen beginnen.

💪🏻
17/09/2025

💪🏻

Kinderen en honden – een liefdevolle band of een tikkende tijdbom? Elke dag zien we het gebeuren: kinderen en honden samen, vaak schattig – soms ronduit zorgwekkend. Als hondenprofessionals en -kenners weten wij als geen ander waar het mis kán gaan. We herkennen de signalen, voelen het spanning...

💪🏻We are serious 🐾
14/09/2025

💪🏻

We are serious 🐾

BE KIND TO YOUR TRAINER:

I hope this post is not too self-indulgent, but I know so many colleagues who are struggling at the moment that I believe awareness needs to be raised. Compassion fatigue and burnout is common in this industry, so I hope this may help others to understand what trainers and behaviourists experience and will go a little way towards fostering kindness and compassion.

Most people get involved in dog training or become dog behaviourists because they want to work with dogs. Many outsiders envision the job as playing with puppies and changing dogs lives for the better. What most people don’t consider, is that dogs and puppies come attached to humans and it is actually the human part of the equation that we as trainers spend the most time interacting with. Classes and consultations are focused on teaching owners how to train and interact with their dogs – while we may occasionally step in to demonstrate an exercise with a dog and are constantly observing all the dogs in class and looking out for their wellbeing, 90% of our energy goes towards instructing and interacting with the humans.

For many of us, this does not come naturally. Often people who are drawn to working with animals are introverts – we feel comfortable and relaxed in interactions with non-human animals, but find interactions with people slightly anxiety-inducing. Teaching and interacting with clients in groups or one-on-one can be intimidating for someone who is naturally socially reserved and while many of us become pretty good at it, being good at it requires an enormous amount of emotional energy.

Behaviourists and trainers are also usually empathetic people – being able to observe body language and constantly evaluate an animal’s emotional state accurately requires one to be sensitive to how others are feeling. This part of our job’s is so important, that much of our training is aimed at enhancing these skills, so that we are sensitive to the subtlest changes and shifts in mood. Because humans come attached to dogs, we also end up becoming sensitive to human body language and emotional states and pick up quickly when people are unhappy, annoyed or tense. During every class we have to balance the emotions and moods of a variety of people and their dogs – and we have to find a way to be sensitive to these moods, without allowing it to throw us off our game, affect us personally or damage our professionalism in a class situation.

We deal with a huge range of dog owner personalities which can also be quite challenging: We have people who are there under duress, because their wife, husband, mom or dad insisted that they train the dog, when they don’t really think it is necessary. We have people who have trained with old-school methods in the past and resent “treat training”, but attend anyway, because we are the closest training school. We have people with physical limitations or emotional challenges who need careful and gentle handling. We have people who want to have the opportunity to train their dogs, but don’t want instruction from us, because they have their own ideas and want to do their own thing. We have people who are in complete denial over their dogs’ issues or totally inconsiderate of other people’s or other dogs’ needs in the class. We have those who got a dog “to teach my child some responsibility” or view us as an extra mural children’s activity and try to drop off kids and dog for us to deal with alone. And, of course, we have those who want our services, but do absolutely everything to avoid actually having to pay for them.
Then we have those golden clients who train their dogs because they recognise the value in doing so, those who love their dogs and want to ensure that all their needs are met, those that respect us and what we do and trust our guidance. Those who stay for years, just because it is so much fun and because of the bond they have with their dogs. These are the clients who keep us going and the ones we must remember when our energy is running low.

Being a trainer or behaviourist also requires constant problem solving. We may plan to teach a set of exercises in a particular lesson, but find that for whatever reason that day a few clients or dogs are struggling and are not up to what we had planned. We always have to have plan B (and C & D). We have to adjust our plans according to the dogs and owners that show up that day and we may have to adjust a specific exercise for a particular dog or person who something is just not working for. This requires constant “thinking” on your feet and endless contingency plans. At the same time, we are constantly aware of the expectation of “quick fixes” that many clients have from watching unrealistic “reality” TV shows and the worry that these unrealistic expectations will lead the client to find an aversive trainer, if we don’t “get the job done quickly”, to the ultimate detriment of dog and owner.

We also live with risk: People and dogs are not robots and we cannot control or predict everything they will do in any given situation. While we may be as responsible as possible, people can do silly things – they can ignore our instructions, they can be in denial or they can deliberately misrepresent the nature of their dog’s behaviour problems, putting us and others in class at risk. Dogs are not perfect and any dog, if put in the wrong situation at the wrong time could potentially use aggression to get out of that situation. We can never switch off and take people or dogs’ safety for granted. In some cases we have to make the hard decision that a dog may not be safe to have in a group class and tell people things that they don’t want to hear.

While we may be there to resolve dog behaviour problems, many times in consultations we end up being leaned on as support for the human family. While we are not human psychologists, we often find ourselves exposed to the tough personal problems people are experiencing and absorb a lot of their emotions in trying to help them with their dogs. Often the dog’s problem is a symptom of something greater in the family and we have to carefully and sensitively work within extremely tricky situations to try and help. The difference is that unlike human counsellors, we do not have the support systems in place to “debrief” or receive professional counselling which is mandatory in human equivalent fields. Most of us also do not earn enough to afford the luxury of private counselling on an ongoing basis for this purpose.

Trainers and behaviourists have another burden which many people don’t consider – the burden of perfection in our own lives with our own dogs. While logically we know that no dog is ever going to be perfect, just as we are only human and will never be perfect, many of us feel that we are judged professionally on the behaviour of our own dogs. Many trainers find even minor issues with their own dogs utterly devastating, because they feel their knowledge and experience should have prevented them from ever making any mistake in this area of their lives. When they “fail” in their personal lives with their dogs in any small way, the guilt and embarrassment can be over-whelming.

Finally, the love that we feel for the dogs that we deal with comes at a cost. We go into this profession, because we love and care for dogs – this means that when we see dogs that are not being treated well or who are destined to live miserable lives, because despite our best efforts, people do not take our advice, it haunts us. We feel genuine sadness and it can be hard to walk away and let go.

So, be kind to your trainer. If you are lucky enough to find a science-based, force free trainer who genuinely loves dogs enough to put money, energy and time into getting a proper formal education in the field and to pursue the profession full time, please consider that this is not an easy profession. It is all-consuming, financially unrewarding and emotionally draining, despite the fact that it is our passion. To those golden clients who keep us going and make it all worthwhile, thank you!

Very very true!
01/09/2025

Very very true!

Bam! Dit is een regelrechte en absolute aanrader! 💪🏻🐾
17/08/2025

Bam! Dit is een regelrechte en absolute aanrader! 💪🏻🐾

Masterclass: De Amerikaanse Pitbull Terrier als Casus

Goed nieuws!
We hebben je de afgelopen tijd al nieuwsgierig gemaakt met teasers over onze nieuwe masterclass… en nu is het zover: de datum is bekend én de inschrijving is geopend!

Op zaterdag 21 februari 2026 vindt in Alphen aan den Rijn de masterclass "De Amerikaanse Pitbull Terrier als Casus” plaats. Vijf uur lang duiken we samen de diepte in met dit bijzondere en vaak misbegrepen ras. Een middag vol theorie én praktijkvoorbeelden, speciaal ontwikkeld voor professionals die hun kennis en kunde willen verrijken.

📅 Datum: Zaterdag 21 februari 2026
🕑 Tijd: 13:30 – ca. 18:30 uur
📍 Locatie: Alphen aan den Rijn, Kynohulp hondentraining en gedragsbegeleiding

Wat je kunt verwachten:

🐾 De achtergrond en ontwikkeling van de Amerikaanse Pitbull Terrier

🐾 Fabels en feiten

🐾 Gedrag, karaktereigenschappen en training

🐾 Praktijkcasussen uit de begeleiding en training

🐾 Verantwoord houderschap

🐾 Aanwezigheid van een aantal ECHTE Amerikaanse Pitbull Terriers zodat je als professional zelf kunt ervaren hoe het is om dit ras te voelen en ermee werken

Deze masterclass geeft je zowel wetenschappelijke onderbouwing als direct toepasbare handvatten om mee te nemen in je eigen praktijk.

Praktische informatie:

Duur: ± 5 uur

Inclusief: koffie/thee, hand-outs en certificaat van deelname

Accreditatiepunten: in aanvraag

Investering: €225 per persoon

Aanmelden: via [email protected]

Yes, de website van Stichting Mens en Hond in Harmonie is live! Een fantastisch mooi visitekaartje.En dit is nog maar he...
27/06/2025

Yes, de website van Stichting Mens en Hond in Harmonie is live! Een fantastisch mooi visitekaartje.

En dit is nog maar het begin. De site wordt langzaam verder uitgebreid met echte en eerlijke informatie over honden…. voor iedereen die met honden te maken heeft.



Stichting Mens en Hond in Harmonie bevordert verantwoord eigenaarschap en eerlijke beeldvorming van Hoog Risico honden.

💪🏻🐾
14/06/2025

💪🏻🐾

Nog een paar plekken beschikbaar!
Aanvang: 14.00
Duur van de lezing 2,5 uur
Aanmelden: [email protected]

💪🏻🐾
06/06/2025

💪🏻🐾

Nope. Ain't gonna happen!

Onze eigen Jennifer heeft dit top stuk geschreven. Wij als team staan hier helemaal achter en ondersteunen dit volledig!...
30/04/2025

Onze eigen Jennifer heeft dit top stuk geschreven. Wij als team staan hier helemaal achter en ondersteunen dit volledig!

Verantwoord houderschap: geen keuze, maar een plicht

In Nederland spreken we graag over hondenwelzijn, over opvoeding, socialisatie en training. Maar waar te weinig écht over gesproken wordt en waar te weinig naar gehandeld wordt is het fundament: verantwoord houderschap! En dat begint niet bij nieuwe wetten en of maatregelen maar bij het naleven én handhaven van de regels die er al zijn.

Regels bestaan er namelijk al. Je vindt ze terug in de geldende Algemene Plaatselijke Verordening (APV) van iedere gemeente. Daarin staat waar een hond los mag lopen, onder welke voorwaarden, en waar aanlijnplicht geldt.

En tóch worden die regels structureel genegeerd!

Alsof het vrijblijvend is. Alsof de regels niet voor jou gelden, omdat jouw hond ‘niks doet’. Maar zelfs het kleine witte Swiffertje van drie kilo dat losloopt en vrolijk op andere honden afrent, kan onbedoeld een confrontatie veroorzaken. En het is de hond die wél aangelijnd en onder controle was, die daarna de schuld krijgt en die mogelijk blijvend de gevolgen draagt. Niet omdat het een ‘risicorashond’ is, maar omdat de situatie nooit had mogen ontstaan.

Deze regels zijn er niet voor niets. Ze zijn er ter bescherming van iedereen.
Daarom is het onmisbaar dat die regels worden nageleefd én gehandhaafd. Niet alleen op papier, maar in het echte leven. Door BOA’s, politieagenten, door degenen die dagelijks in contact staan met mensen die keuzes maken over hun honden. Als we willen dat het hondenbeleid effectief, eerlijk en draagbaar blijft, dan moeten zij de ruimte, de opdracht en de ondersteuning krijgen om die regels daadwerkelijk te handhaven.

Als professionals binnen de hondensector hebben wij hierin ook een taak. Wij moeten blijven wijzen op het belang van handhaving én het serieus nemen van deze bestaande regels. Niet alleen richting hondenbezitters, maar juist ook richting de mensen met invloed op straat!

En tegelijkertijd kunnen wij, als hondeneigenaren, onze ogen niet sluiten voor de verantwoordelijkheid die komt kijken bij het houden van een hond, zeker als het gaat om rassen met een oorspronkelijke werkdoelstelling.

Je moet de kop niet in het zand steken!!

Het houden van een hond, alle honden, maar zeker honden uit rassen die oorspronkelijk zijn gefokt voor serieuze taken, brengt extra verantwoordelijkheden met zich mee. Dat is geen aanval, geen verwijt, maar een feit.

Bepaalde rassen dragen genetische bagage met zich mee. Geen hond is een blanco canvas. Geen opvoeding kan volledig uitwissen waarvoor een ras ooit is ontwikkeld: of dat nu drijven, bewaken, beschermen of vechten is.

Ik ben opgegroeid met Border Collies. Zelfs de showlijnen, met generaties zonder praktische drijftaken achter zich, lieten als pup van negen weken oud al zien hoe ze eenden bijeen dreven. Zonder dat iemand ze dat ooit had geleerd.
Ik heb een Amerikaanse Pitbull Terrier pup meegemaakt die op negen weken leeftijd een volwassen hond die hem uitdaagde niet uit de weg ging. Niet omdat hij ‘slecht’ was opgevoed, maar omdat zijn instinctieve moed en vastberadenheid in zijn karakter verankerd zaten.

Dit gedrag komt niet uit het niets. Het is erfgoed. En wie dat erfgoed negeert, doet zijn hond en de samenleving flink tekort.

Als jouw wens is om een hond te hebben die in sociale situaties liever wegloopt dan confrontatie aangaat, die bloemetjes plukt met alle honden die hij tegenkomt, dan is het wijs om bij de raskeuze daar al rekening mee te houden. Niet iedere hond is namelijk gemaakt voor onbevangen, zorgeloos contact met álle soortgenoten. En dat is oké. Zolang je het maar begrijpt, erkent en erop anticipeert.

Verantwoord houderschap begint niet bij het corrigeren van gedrag dat we niet prettig vinden. Het begint bij kennis. Bij het respecteren van de oorsprong van een ras. Bij het zorgen dat je de juiste hond kiest voor jouw leven en mogelijkheden. En als je kiest voor een hond met specifieke rasseneigenschappen, dan betekent dat ook dat jij de plicht hebt om te zorgen voor passende begeleiding, management en training, het gehele leven van de hond.

We hebben het vaak over rechten. Over wat we willen. Over hoe leuk een bepaald ras ons lijkt. Maar een hond is geen recht. Een hond is een verantwoordelijkheid. Als we willen dat we in Nederland honden kunnen blijven houden zonder steeds meer beperkende maatregelen, dan begint dat bij onszelf.

Niet alles is maakbaar. Niet elke hond is voor elke eigenaar. En dat is niet erg, zolang we de moed hebben om daar eerlijk over te zijn.
Verantwoord houderschap betekent:

– Het naleven én handhaven van de regels die er al zijn.
– Investeren in opvoeding, begeleiding en training, passend bij het individu én het ras.
– Het actief leren lezen en begrijpen van lichaamstaal, zodat signalen van spanning, discomfort of overprikkeling tijdig worden herkend.
– Kennis hebben van én respect tonen voor de oorsprong, het karakter en het erfgoed dat elke hond met zich meedraagt.

En daar sluit ik voor vandaag even mee af 😀

Liefs
Jennifer

Wij strijden mee 💪🏻🐾
15/03/2025

Wij strijden mee 💪🏻🐾

Ik weet nog hoe het voelde, de aller eerste keer dat ik een hond naar de vriezer bracht.

20 jaar geleden was ik jong, gedreven, en naïef genoeg om te denken dat ik de wereld kon veranderen. Totdat ik geconfronteerd werd met de realiteit: sommige honden stierven niet omdat ze gevaarlijk waren. Ze stierven omdat ze eruitzagen zoals ze eruitzagen.

Sommigen zaten er een week. Anderen maanden. Sommigen wachtten zelfs jaren—niet op een nieuw thuis, maar op een beslissing. Een handtekening, een protocol, een beleidsstuk dat bepaalde dat hun tijd erop zat. En ik zag ze gaan, de één na de ander. De hond die nooit een kans kreeg. De hond die ooit een thuis had, maar bij de eerste de beste verandering in de wet in een hok in het asiel belandde.

Nu, twintig jaar later, lijkt het alsof we er weer middenin zitten.

De angst die mensen nu voelen, de paniek over wat er met hun honden gaat gebeuren, die is niet nieuw. Alleen voelen ze hem nu voor het eerst. Mensen met andere rassen die nu ook als "hoog risico" worden bestempeld, zien ineens de dreiging waar wij al decennia mee leven. Hun honden zijn nu ook de zondebokken. Ze voelen hoe het is om te moeten vechten voor iets dat voor jou zo vanzelfsprekend is: het recht om je dierbare viervoeter bij je te houden.

Ik wil meevoelen, ik wil dezelfde paniek voelen, maar de waarheid is… die paniek ben ik allang voorbij. Ik ben moe.

Moe van het vechten tegen een vijand die nooit echt luistert. Moe van het eindeloos uitleggen dat een hond geen wandelend gevaar is, moe van de cyclus van haat en hysterie die zich elke paar jaar herhaalt, telkens gericht op een nieuw slachtoffer.

Ik heb gezien hoe mensen hun honden in paniek verstopten, hoe ze vluchtten naar andere landen waar de wetten milder waren. Hoe mensen op zolder hun honden verstopten en midden in de nacht hun rondes maakte, Hoe sommigen met betraande ogen afscheid moesten nemen, gedwongen hun hond af te staan aan een systeem dat hem nooit een eerlijke kans zou geven.

Ik heb gezien hoe sommigen moesten wachten. Niet één dag, niet één week, maar maanden. Jaren. Niet wetend of de uitkomst zou zijn dat ze alsnog naar huis mochten of dat ze hun laatste adem zouden uitblazen op een koude tafel, de blikken van een medewerkers die probeerde professioneel te blijven maar die de droefheid in hun ogen niet kon verbergen.

Ik heb de dagen geteld dat ik in actie kwam, dat ik vocht met alles wat ik had, me aansloot bij petities, meediscussieerde en probeerde bewustwording te creëren. Maar ik heb ook de dagen geteld dat ik me afvroeg of het ooit zou veranderen. Dat ik me afvroeg of het überhaupt nog zin had.

Want eerlijk? Het voelt alsof we dweilen met de kraan open.

De angst is nooit weggegaan. Zelfs na het afschaffen van de Regeling Agressieve Dieren in 2008 bleef het stigma bestaan. De mensen die toen riepen dat onze honden monsters waren, zijn nu de mensen die schreeuwen om een nieuwe ban op "hoog-risico-honden." De vijand verandert niet, alleen het doelwit verschuift.

En toch, ondanks alles, kan ik de hoop niet helemaal loslaten.

Misschien omdat ik zie hoe nu meer mensen in beweging komen. Misschien omdat ik eindelijk mensen hoor zeggen: "Dit is niet eerlijk." Misschien omdat degenen die eerst dachten dat het hun probleem niet was, nu ineens aan dezelfde kant staan.

Maar ik kan niet ontkennen dat het vertrouwen dat we hier nog iets in kunnen veranderen, dunner is geworden. Dat ik, na al die jaren, niet meer dezelfde vechter ben als toen ik 20 was. Dat het moeilijk is om te blijven geloven in een systeem dat al zo vaak heeft laten zien dat het liever straft dan begrijpt.

En toch… ondanks de twijfel, ondanks de vermoeidheid, ondanks de pijn van al die verloren levens, weet ik dat ik niet zomaar kan en zal toekijken. Want als ik het niet doe, als WIJ het niet doen, dan eindigen we weer met volle vriezers en lege harten.

En dat kan ik gewoon niet opnieuw meemaken.

Adres

Nederland

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Serious Dogs Trainers nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact

Stuur een bericht naar Serious Dogs Trainers:

Delen