28/07/2025
Wolf red lammetje 💪🏽.
Tijdens onze ochtendwandeling liep alles anders dan anders. We namen een andere route, dwaalden af van de vaste paadjes en besloten spontaan op ontdekkingstocht te gaan door het Leeuwarder bos. Het voelde een beetje als een mini-avontuur — nieuwe paden, onbekende hoekjes, en natuurlijk mijn trouwe Kayuh voorop.
Zoals gewoonlijk had Kayuh er zin in. Ze sprong enthousiast van sloot naar sloot, en koos natuurlijk de meest modderige, stinkende exemplaren uit. Eén voor één dook ze ze in, alsof het een modderparcours was in plaats van een serene ochtendwandeling.
Halverwege de tocht gebeurde er iets vreemds. Kayuh sprong opnieuw door het riet een sloot in, maar kwam dit keer razendsnel weer naar boven. Ze keek me aan, en toen terug naar de sloot. Er zat iets achter die blik, bijna alsof ze wilde zeggen: "Euh... baas, je moet even kijken, dit klopt niet."
Nieuwsgierig geworden worstelde ik me door het riet, en jawel — daar lag een klein lammetje, vast in de modder en totaal uitgeput. Het arme dier kon zich nauwelijks nog bewegen. Zijn natte vacht plakte aan zijn lijfje, ogen halfdicht, krachteloos.
Ik moest een plan bedenken. Dus liep ik om de sloot heen naar een plek waar ik er beter bij kon. Kayuh bond ik stevig vast aan haar kant van de lange lijn. Met het handvat van de lijn knoopte ik snel een soort lasso — cowboy-stijl, al zouden echte cowboys er waarschijnlijk hard om lachen. Na wat gestuntel kreeg ik de lus uiteindelijk om het koppie van het lammetje en kon ik het voorzichtig naar de kant trekken.
Eenmaal veilig legde ik het beestje in de warme zon, op een droog plekje, zodat het kon opwarmen en bijkomen van het avontuur.
Kayuh? Die kreeg natuurlijk een extra koekje (of twee) én een dikke high five. Want eerlijk is eerlijk: zonder haar speurneus was dit lammetje er misschien nooit uitgekomen. Wat een held. 🐾🐑🌞