17/01/2025
Beste volgers,
Al jaren heb ik een enorme passie voor paarden en het lesgeven in de paardensport. Ik zou jullie daar graag wat meer over vertellen.
Mijn naam is Sanya en ik ben 28 jaar oud en opgegroeid met de stallaarzen aan. Ik wilde als 4-jarige al ontzettend graag beginnen met paardrijden, maar helaas. Eerst moest ik mijn zwemdiploma halen en dan pas mocht ik starten met paardrijden. Daar zat natuurlijk haast achter, want hoe sneller ik die zwemdiploma’s had, hoe sneller ik in plaats van de dieptes van het zwembad, de hoogte van de paardenrug kon opzoeken.
Zoals veel jonge kinderen ben ik gestart met lessen op de manege en dit deed ik twee keer per week. De woensdagen en de zaterdagen werden hierdoor de dagen waar ik het meest naar uitkeek, want dit was voor mij iedere keer feest.
Toen ik een tijdje aan het paardrijden was, kreeg ik van mijn ouders een weekje Pony Park Slagharen cadeau. Dit was natuurlijk het cadeau waar ieder kind die van paarden houdt, van droomt. Ik vond het dan ook een geweldige week, maar op pony’s blijven zitten zonder zadel, nouja.. Daar was nog heel wat winst te behalen. Ik was zeker geen natuurtalent. Mijn moeder vond het tijd dat ik écht leerde paardrijden en 3 weken later stond er een prachtige, jonge Arabische volbloed hengst voor mijn neus. Ik was acht jaar.. Een gewaagde keus. Reikyh, zoals deze hengst heette, werd geruind en zadelmak gemaakt. Bitloos, boomloos en ijzerloos via de Parelli-methode (Natural Horsemanship). Zo maakte ik al vroeg kennis met lichaamstaal van een paard, een touwhalster, een leadrope, bitloos rijden en omgaan met een puberende jonge Arabier, die op zijn b***t weer moest omgaan met een vroeg puberend mensenkind. En wellicht dacht je het al, maar dit klikte niet heel erg goed..
�Buiten Reikyh hadden we nog een leasepaard, met haar had ik het gevoel dat ik de wereld aankon en niets was te gek. Niet veel later, kwam er dan ook een tweede ‘eigen’ paard, Namalla. Je zou zeggen na een jonge Arabische Volbloed hengst, begin je er niet opnieuw aan en dat klopt. Want dit keer was het geen jonge hengst, maar een 10-jarige Arabische volbloed merrie die van de renbaan kwam en misschien nog wel minder geschikt was dan ons eerste paard. Ik was destijds 10 jaar. En hoewel het een prachtige merrie was, was ze vooral heel erg heet. Ik beschouwde het als een nieuwe uitdaging die met veel letterlijke vallen en opstaan gepaard ging. Zo was ik het ene moment rustig aan het paardrijden en leek er vrij weinig aan de hand te zijn, en het volgende moment vloog ik, letterlijk, door de lucht om op de grond neer te komen. Niemand wist waar ze van schrok of wat er aan de hand was, en deze momenten waren eerder regel dan uitzondering.
Maanden gingen voorbij, vallen en opstaan, opnieuw proberen en weer doorgaan.
De twee paarden stonden in onze achtertuin totdat er ineens op een ochtend, maanden na de aankoop van Namalla, een veulen lag. We hebben het veulen de naam Mykah gegeven en ondanks de verbijstering omdat wij niet wisten dat Namalla drachtig was, waren wij dolgelukkig. Mijn moeder was ervan overtuigd dat Mykah de tranen van de afgelopen jaren met zijn komst en energie goed kon maken. En hoewel ik daar ook in wilde geloven, was ik twaalf en had een veulen waarvan ik niet wist wat ik kon verwachten. En niet zomaar een.. Mykah was stout, ondeugend en een ontzettende drammer. Het zou in ieder geval ook dit keer niet ‘even gemakkelijk trainen en inrijden’ worden. Een paar jaar later besloten we – dit keer bewust – Namalla nog eens te laten dekken en werd ons tweede veulen Shaii geboren. Mykah en Shaii groeiden samen op en zodoende leerde ik steeds beter met jonge paarden om te gaan.
In deze tijd werd er op school verwacht dat ik langzaam na ging denken over mijn toekomst. Mijn ideaalbeeld was iets met dieren, maar zeker niet met paarden. Want werk en hobby moesten gescheiden blijven. Het was ook in deze tijd dat Mykah ouder werd en een complex karakter bleek te hebben. In dat opzicht leek hij erg op zijn moeder en spiegelde hij mij wellicht ook. Hierdoor besloot ik, tijdens mijn examenjaar op het MBO (Paardenhouderij niveau 4), ook te starten met de opleiding aan de LAKB (Limburgse Academie voor Kundig trainerschap en Biomechanica). Ik was toen 17 jaar oud en begon steeds meer te beseffen dat mijn focus steeds meer verschoven was naar de paarden. Door alle mogelijkheden die ik door de jaren heen heb gekregen, kon ik veel energie in het opleiden van mijn eigen paarden steken. In deze tijd vergaarde ik steeds meer kennis. Ik kwam erachter dat mijn ‘stoute’ paarden helemaal niet stout waren. Ze werden niet op de juiste manier gehoord en gezien. Mykah werd uiteindelijk mijn beste vriend. Ik heb van hem het meest mogen leren en hij was dan ook mijn zielenpaard.
Ik heb in de jaren die volgden om leren gaan met mijn eigen paarden en een heel groot stuk van dat ‘leren omgaan’ is onlosmakelijk verbonden met communicatie.
Communicatie dat op haar eigen b***t weer gepaard ging met vallen en opstaan. In de jaren dat ik me meer ging verdiepen in het paard heb ik veel geïnvesteerd in het leren van verschillende instructeurs. Allemaal met hun eigen kennis over o.a. Horsemanship, rechtrichten, klassieke én academische dressuur, biomechanica etc. Ik liep stage bij verschillende paarden bedrijven en heb bij ieder wel iets opgepikt dat mij als persoon, ruiter én achteraf gezien als rij-instructrice verder kan helpen. Door van ieder bedrijf en persoon stukjes mee te nemen, werd ik gevormd.
Ik creëerde door de jaren heen mijn eigen visie en dat werd ‘Sparkling Horsetraining’. Als rij-instructrice sta ik ervoor om de communicatie tussen ruiter en paard te vertalen en verbeteren. Zo worden de combinaties die ik train samen stuk voor stuk ‘sprankelende’ versies.
Inmiddels is het al een aantal jaar geleden dat ik de opleiding aan de LAKB heb afgerond. Mijn agenda loopt vaak over, maar ik geniet nog iedere dag van mijn werk. Het geeft voldoening. Hoe moeilijk het soms ook leek, kan ik nu zeggen dat Reikyh, Namalla én Mykah de reden zijn geweest om van mijn passie, mijn werk te maken. Door het vallen en opstaan, het verdiepen in hoe het misschien anders kan, het leren communiceren, en ook in al deze dingen weer te leren dat niet alles werkt, kwam ik erachter dat ik mijn opgedane kennis en kunde wil overdragen. In mijn ervaringen ben ik geen paarden tegengekomen die niet willen, of stout zijn. Ik kom wel paarden tegen die gezien én gehoord willen worden. En daar help ik graag bij.
📹
