08/07/2025
Mijn eerste eigen paard was een Friese hengst van 1 jaar. Tot 4 jaar in de opfok gelopen daarna met nog een hengst uit dezelfde opfokkudde die ik had overgenomen wegens ataxie en die geslacht zou worden op een wei gezet 24/7 buiten. Kreeg het niet over mijn hart om hem na 4 jaar vrijheid opeens in een box te zetten. Later kwam er nog een ponyruin bij. Ik had een droom. Hem inrijden / ruitermak maken zonder stress. En eerst vertrouwen te geven en daarna pas te vragen...
Deze foto is de eerste keer dat ik op hem zit ever. Ik had hem leren voorparkeren voor een waterton. Ik wilde geen tuig. Geen controle, geen druk geen dwang.
Ik wilde hem laten zien: ik vertrouw jou!
En dan vragen: wil jij mij vertrouwen.
Nu moet ik erbij zeggen hij was, noch is, want we zijn nog steeds samen, geen slome Friese hengst. De vorige eigenaar had hij al dusdanig verwond met zijn gesteiger dat ze haar arm nooit meer kon bewegen, daarom moest hij ook weg bij haar. Hij was net als zijn vader (Beart 411) heel brutaal.
Dit is lang geleden maar dit is nog steeds de manier waar ik achter sta. Zo nu en dan wijk ik er vanaf en volg mijn gevoel niet. Vaak voel ik dan druk van de eigenaar die het niet snel genoeg gaat. Met als gevolg bijna altijd blessures, ongelukken etc. Dus ik doe dat niet meer. Ik help nog steeds met inrijden maar zonder enige tijdsdruk. En altijd eerst met gedegen basis van vertrouwen door grondwerk en een lichaam dat via dressuur aan de hand überhaupt in staat is om een ruiter te dragen, een lichaam dat balans heeft, een geest die vertrouwen heeft.
Alle keren daarna als ik ging rijden dan zadelde ik hem eerst op en dan liet ik hem weer los. Dan ging ik op een krukje staan en riep zijn naam. Zo wist ik zeker dat de zin voor een ritje van 2 kanten kwam. 1 keer had ik les en toen kwam hij niet. Mijn instructrice kwam maar 1 x per 2 maanden en vanaf de Belgische kust dus ik dacht " oke, normaal zou ik je mening respecteren maar nu moet ik veel geld betalen dus dan maak je maar een uurtje zin". Dus ik haalde hem in de bak, parkeerde hem voor en stapte op. Na een paar passen bleek waarom hij niet kwam: Hij was kreupel in de voorbenen. Na mijn excuses te hebben aangeboden heb ik de dierenarts gebeld. Ik had hem moeten geloven toen hij zei dat het geen goed moment was om te rijden, les of niet.
En dat is ook mijn tip naar jullie: geef je paard de optie om nee te zeggen. Èn luister altijd naar je gevoel.
De voorbereidingen aan de hand leidden ertoe dat ik nadat ik de derde x op hem zat in stap al alle zijgangen kon vragen, schouderbinnenwaarts, travers, renvers en appuyement. Dus mensen die denken dat je erop moet zitten om ze hoog op te leiden....bespaar de rug en maak een " vliegende start". Ik had geen gevecht, geen getrek, geen gebok noch gesteiger. Hij heeft nog nooit een bit gezien. Hij is nu 20 en inmiddels ruin. Hij is tot 8 hengst geweest.
