06/09/2025
𝗛𝗼𝗲 𝗵𝗼𝘂𝗱 𝗷𝗲 𝗵𝗲𝘁 𝘃𝗼𝗹?
Die vraag kreeg ik gisteren.
Want je stopt tijd en energie ergens in, je geeft advies, en er wordt niet naar geluisterd. Mensen doen iets anders. En soms gaat het om een collega die zo emotioneel betrokken is bij een hond, dat er geen ruimte is voor een ander perspectief. Als je zelf de hond zo goed kent, dan stemt je dat gewoon verdrietig. Ik begreep haar vraag heel goed!
Als professional ben je zelf natuurlijk óók betrokken. Je kiest dit vak niet voor niets. Maar er is een wezenlijk verschil in de manier en de mate waarin je betrokken bent.
Dan zijn er nog die situaties waarin je werkt met een collega buiten jouw specialisatie. Je ziet honden met klachten, pijn of angst… en er geb***t niets, omdat de eigenaar geen probleem ervaart.
𝗗𝗮𝘁 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝗱𝗲 𝗯𝘂𝗶𝗸𝗽𝗶𝗷𝗻𝗵𝗼𝗻𝗱𝗲𝗻.
Soms zie je duidelijk dat een hond pijn ervaart, maar de dierenarts gaat daar niet in mee. Zonder echt diep kijken wordt er gezegd dat er niets aan de hand is. En als eigenaar volg je vaak de dierenarts, waardoor jouw signaal ineens minder waarde lijkt te hebben. Dat is heel naar. Je zou het liefst meteen alles bij de hand hebben om te onderbouwen wat je ziet. Maar dat kan niet altijd. Dus doe je wat wél binnen je mogelijkheden ligt, om er later op terug te kunnen komen.
Je probeert telkens een ingang te vinden. Soms subtiel, soms wat directer. En soms breek je gelukkig wel door, en dat geeft hoop, energie en bevestiging dat je niet voor niets blijft proberen. Maar gaat de weerstand omhoog, dan kost het je bergen energie, zonder dat jij of de hond er iets mee opschieten. Dan stop je. Niet omdat de hond niet leuk is, maar omdat je machteloos moet toekijken hoe hij in stilte lijdt. En dan heb je nog de mensen die het allemaal bestempelen als “geldklopperij”. Roeptoeters, zonder ruimte voor een gesprek omdat hun ego voorop staat. Die plak ik het liefst achter het behang. Het is triest en het maakt me boos, maar mijn energie is me te kostbaar. Daar neem ik afstand van. Die mensen zeg ik direct gedag.
Dus ja, je moppert wat. Je vloekt misschien even. Bent verdrietig... En dan laat je het los. Je stopt het in je rugzak, neemt mee wat je geleerd hebt, en richt je aandacht weer op de klanten die wel openstaan. Want daar kun je het verschil maken.
Hoe houd je het vol?
De ene dag beter dan de andere.
Maar het gevoel mag er zijn. Je erkent het, je dealed ermee, en je gaat weer door. Je hebt namelijk geen andere keus... Voor de mensen die wel willen. Gelukkig maak je dan vaak zo'n wezenlijk verschil.
