19/07/2025
“Raaaaymond, Raymond kom dan”
Het gebeurde in een split second. De Dobermann Pincher van mijn tante, draaide zich om, rende de lange keuken door en greep mij vol in mijn gezicht.
Raymond ging toen hij jonger was eerder altijd mee naar de kroeg van mijn tante. Toen ze gingen verhuizen naar Oosterbeek, bleef hij daar in de Kennel. Kinderen In de wijk vonden het blijkbaar een goed idee om met een stok langs de kennel te ratelen. Raymond had hier door een niet al te goede ervaring met kinderen opgedaan.
Mijn tante was heel oplettend als wij in huis waren zij hoe Raymon kon reageerde op kinderen. Ik was een jaar of 6, 7 dat ik bij mijn tante logeerde. Dat was wat. Zij woonden aan de andere kant van het land. Hun huis leek op een Dynasty huis. Zo groot, als je de hal binnenkwam was er een grote trap met van die balkons en een grote tuin. Ik was daar zwaar van onder de indruk en je kon er heerlijk spelen.
Omdat dat best goed ging, speelden we met ook met de hond. En of daardoor minder opgelet werd of dat het druk was dat weet ik niet meer. Wat ik nog wel heel goed weet is waar ik stond waar de hond was wat er gebeurde.
In het huis was een lange keuken. In mijn herinnering tenminste. Raymond stond in elk geval een andere kant van de keuken. Ik riep hem “Raymond, Raymond kom dan”. Raymond draaide zich vliegensvlug om stoof door de keuken en greep recht in mijn gezicht. Mijn hoofd verdween van voorhoofd tot kin tussen de kaken van Raymond. Met als gevolg twee gaten op mijn voorhoofd en een snijwond in mijn kin.
Wat er daarna precies gebeurde weet ik niet meer. Ik moest in ieder geval naar het ziekenhuis kreeg een tetanusprik en er werd wat geplakt. Zo mocht ik weer mee naar huis. Heel veel meer dan dat kan ik me er niet van herinneren.
Ik ben ook nooit bang geworden voor Raymond of voor andere honden. Ook niet toen ik een paar jaar later weer door Raymond werd gebeten. Dit keer in mijn arm. Hij lag voor mijn stoel, waar ik met opgetrokken benen in zat. Toen ik mijn glas limonade van de tafel wilde pakken, stapte in op Raymond. Die schrok en greep. Weer volgde een ziekenhuisbezoekje. En nog was ik niet bang geworden. Wel voorzichtig.
Dat ik nooit bang ben geworden voor honden is mij een raadsel. En tegelijkertijd de reden waarom ik mij zo inzet om hondenbeten te voorkomen. Dit maakt dat ik het zo ontzettend belangrijk vind om naar een hond te kijken. Je kunt namelijk zien aan een hond hoe hij zich voelt. Ook al weet je niet wat hem beweegt, je ziet dat het oké is of niet. En zelfs als je twijfelt kun je aan de kleinste signalen al zien wanneer je beter voor save kunt gaan.
Het wil niet per definitie zeggen dat je een agressieve hond hebt als jouw hond bijt. Wel dat je actie moet ondernemen om uit te zoeken waarom hij dit doet en daarmee aan de slag te gaan.
Een bijtincident doet iets met je vertrouwen.
Ik help je heel graag jouw hond weer te vertrouwen.
