21/04/2025
Hulde aan alle paraveterinairen die dagelijks deze discussie aan moeten horen.
Ja, een dier houden kost geld. Medische zorg kost geld. Soms kost dat veel geld als dat dier ziek is.
En nee, dat verdwijnt niet in de zakken van dierenartsen, want in tegenstelling tot hoe we neer worden gezet in alle media, social media en televisie, dierenartsen zijn geen geldwolven of zakkenvullers.
We leveren een dienst en die dienst kost geld.
Daar hopen we uiteindelijk wat salaris aan over te houden, maar geloof mij nou, zoveel is dat niet!
Wij behoren tot de slechtst betaalde hoogopgeleide beroepen.
Dat bedrag dat je aan de balie betaalt moet zo ontzettend veel rekeningen dekken, van huur tot onderhoud, energie, beveiliging en noem maar op.
Dat gepinde bedrag is niet ons netto salaris. Absoluut niet!
Ik gun iedereen een dier, echt waar, maar de kosten van dat dier, of je nou een pup van 5000€ hebt (want fokkers mogen er kennelijk wél aan verdienen) of een gratis kitten van marktplaats, die zijn echt voor de eigenaar. Dat is jouw verantwoordelijkheid als eigenaar, je hebt een levend wezen in huis genomen dat afhankelijk is van jou.
En als dat dier ziek is leveren wij met veel liefde en toewijding álle zorg die we kunnen. Daar móeten we voor rekenen, want er zijn eerst kosten gemaakt om je dier te kúnnen helpen, heel erg veel kosten. Bovendien is het ons beroep. En voor iedereen geldt, als je je beroep uitvoert, verwacht je daar een salaris voor.
Net als de kapster die met veel plezier jou een mooi geknipt kapsel geeft, waar je voor mag betalen. En de monteur, die je kapotte auto oplapt en voorziet van nieuwe onderdelen. Of de nagelstyliste, die je mooie acrylnagels weer prachtig heeft vastgezet en daarvoor rekent.
Daar wordt nóóit gevraagd of het op rekening kan.
Hoe is het toch gekomen dat men zonder enkel gevoel van schaamte bij de dierenarts vraagt of het op rekening mag?
Er staat geen ABN AMRO logo op onze deur.
Er staat dierenkliniek. We leveren een dienst, geen lening.
En ik hoop die dienst nog heel lang met veel liefde en toewijding te mogen leveren.
𝙄𝙠 𝙙𝙖𝙘𝙝𝙩 𝙙𝙖𝙩 𝙟𝙪𝙡𝙡𝙞𝙚 𝙫𝙖𝙣 𝙙𝙞𝙚𝙧𝙚𝙣 𝙝𝙞𝙚𝙡𝙙𝙚𝙣!
'Ik had er weer een..' zeg ik tegen mijn collega terwijl ik met een zucht de telefoon neer leg. De zoveelste klant van die week, nee maand, die het belachelijk vindt dat ze niet op rekening mogen "betalen". En nee, dan heb ik het niet over die euthanasie, of dat verschrikkelijke spoedgeval. Nee, ik heb het over het kopen van anti parasitaire middelen, een vaccinatie. Een kat die al wekenlang jeuk heeft, een hond die al maanden een kale plek heeft...enz..enz..
En dan vandaag het baasje van een patiënt die ik de afgelopen 2 maanden al meerdere keren heb gesproken, waarbij ik probeer mee te denken, die ik advies probeer te geven. Adviezen die niet worden opgevolgd.
'Nee mevrouw, mijn kat heeft écht geen vlooien of mijten, dat had ik wel gezien! De kat komt bovendien nooit buiten, dus doe niet zo raar' hoor ik door de telefoon. Ik probeer nog het e.e.a uit te leggen over parasieten maar alles wat ik zeg wordt weg gewuifd. Ik haal diep adem en zeg : 'Het beste wat ik dan voor u kan doen is een afspraak inplannen zodat de arts uw kat goed kan nakijken' ik bereid mezelf voor op de reactie waarvan ik weet dat die komen gaat. En ja hoor 'Ja, hallo! Ik ga toch niet langskomen! Dan moet ik zeker betalen? Wat kost dat? €50,- ? En wat doet zo'n dierenarts nou eigenlijk?! Nee, dat wil ik niet hoor.'
Het lijkt een eindeloos eenzijdig gesprek, waarbij de persoon die ik aan de telefoon heb zijn frustratie uit over de hoge dierenarts kosten. Dat wij zakkenvullers zijn die ziektes verzinnen om er zelf beter van te worden.
'Mag ik u vragen wat u dan nu precies van mij wilt?' vraag ik op een rustige toon.
'Nou, IK WIL dat de kat NU beter is'
Ik geef aan dat ik me kan voorstellen dat het een lastige situatie is waar de eigenaar in zit. Maar, dat als de eigenaar niets met mijn adviezen kan of wil doen een afspraak inplannen toch echt de enige optie is die over blijft.
'Oke, dat moet dan maar. Maar ik krijg pas het einde van de maand geld, dus wel op rekening'
Ik leg uit dat op rekening in dit geval niet mogelijk is.
'Ik dacht dat jullie van dieren hielden! Nu heeft mijn kat jeuk, door jullie!'
In mijn hoofd tel ik even tot 10, of 100.. 'Ik vind het vervelend dat u dat zo ziet, u bent welkom om met uw kat langs te komen, maar helaas kan dat niet op rekening.'
Ik krijg nog een diepe zucht en wat verwensingen naar mijn hoofd en de verbinding wordt verbroken.
Natuurlijk heb ik dit beroep gekozen omdat ik van dieren houd. En ja, ik gun ook iedereen een huisdier. Ook mensen met een minimaal inkomen, een klein pensioen, een uitkering.
Maar! Zorgen voor dieren kost geld! En nee, ik vul mijn zakken niet met die centen. En de allerliefste artsen en paraveterinairen waar ik mee werk ook niet.
Het is de verantwoordelijkheid van een eigenaar om de financiële last te kunnen dragen die de zorg van een huisdier met zich mee brengt. Het is de verantwoordelijkheid van een eigenaar om op tijd hulp te zoeken als hun huisdier medische hulp nodig heeft.
En natuurlijk proberen wij mee te denken als iemand een laag budget heeft, natuurlijk proberen wij niet alleen het dier maar ook de eigenaar te helpen in geval van nood. Maar een dierenkliniek is geen bank, maar toch verwachten heel veel eigenaren dat ze een lening kunnen afsluiten.
En op het moment dan de "bank" deze lening niet kan verstrekken, dan gaan mensen lelijk doen.
Er zijn zoveel ontzettend goede dierenartsen én paraveterinairen gestopt met het uitoefenen van ons o zo mooie beroep. Niet omdat ze niet van dieren houden. Niet vanwege de lange dagen. Zelfs niet vanwege het salaris, wat dus niet zo hoog is als wat veel baasjes denken.
Nee, zij zijn gestopt omdat ze dag in, dag uit, te horen kregen wat ze allemaal fout deden, dat ze zakkenvullers zijn.
Dat dieren dood gaan aan een hartprobleem waarvoor de eigenaar geen medicatie mee wilde nemen, tegen alle adviezen in.
De dieren die dag in dag uit pijn lijden omdat pijnstillers volgens de eigenaar onzin zijn.
Dieren niet de juiste zorg krijgen en verwaarloosd worden omdat een eigenaar het allemaal te duur vind.
Dieren die vlooien hebben want de pipet is te duur en die niet werkende van de Lidl was goedkoper, dus waarom is die van jullie zo duur?
Een teef die voor de 10e keer pups krijgt omdat mensen de sterilisatie niet kunnen betalen, maar wel €1000,- per pup vragen. Dieren die wormen uitbraken want de ontworming is niet gratis!
De schuld krijgen van een dier die maandenlang diarree heeft die niet magisch verdwijnt.
Boze eigenaren omdat hun kat zonder behandeling voor een schildklier die niet goed werkt niet vanzelf beter wordt.
De lijst in eindeloos!
Om nog maar te zwijgen over dierenartsen en paraveterinairen die er niet meer zijn, omdat het allemaal te veel werd. De haat en nijd, de verwensingen, het enorme verantwoordelijkheidsgevoel, de lange dagen, het schuldgevoel.
De lieve paraveterinairen en dierenartsen die thuis zitten in een burn out, omdat het gewoon niet meer gaat.
En dan staat daar aan het einde van mijn werkdag iemand aan de balie.
'Goedemiddag, wat kan ik voor u doen?'
'Ha meisje, ach doe maar rustig aan hoor, ik zie dat jullie het hartstikke druk hebben. Ik kom gewoon wat medicatie ophalen voor mijn hond'
Ik verzamel de medicatie voor de hond van mevrouw en mevrouw rekent af.
'Bedankt meissie! Hoe heet jij?' 'Ik heet Mandy' zeg ik met een glimlach. 'Luister eens Mandy, ik wilde even zeggen dat ik jullie stuk voor stuk toppers vind! Jullie werken allemaal zo ontzettend hard en jullie zijn altijd zo lief voor mij en mijn hondje. Zorgen jullie ook goed voor jullie zelf, dat is belangrijk hoor!'
'Dank u wel, wat lief dat u dat zegt. We doen ons best. Fijne dag nog!'
Ze laat mij en mijn collega die naast mij zit ontroerd achter. Want met haar lieve woorden heeft zij onze dag. Nee, onze week, weer een stukje mooier gemaakt. Gewoon, door even aardig te zijn.
