24/03/2025
De “kant en klaar hond” 😔😔
Oh, wat een feest is het toch, vrijwilliger zijn bij een rescue stichting!
We doen echt zo goed ons best — geloof ons. We beantwoorden eindeloze mailtjes, bellen potentiële adoptanten voor intakes, verzamelen video’s van huizen alsof we bij de makelaardij werken, en ja hoor, we komen zelfs op huisbezoek als dat nodig is. En áls we dan besluiten dat een match toch niet ideaal is, puur in het belang van het hondje, dan krijgen we de volle laag. Kristien is woest want ze voélt gewoon dat het hondje bij haar hoort, en waarom luisteren we daar niet naar?
Ondertussen vliegen we (figuurlijk en soms letterlijk) naar landen waar dieren letterlijk op straat creperen. We regelen transport, voer, medische hulp, onderdak. En als de hond dan hier aankomt, na alles wat hij heeft meegemaakt, blijkt dat ‘geduld’ een zeldzame gave is geworden.
Want ja, mensen willen graag een rescue hond… maar dan wél eentje die al zindelijk is, sociaal met álle honden, kinderen, katten én niet bang is voor een blender. Een kant-en-klaar pakketje, graag. En als het dan toch even wennen is? Dan moet het arme dier maar weer weg. Want het was toch niet “zoals op de foto”.
Oh, en we zouden bijna de klassiekers vergeten:
Mevrouw van 83 is verontwaardigd (lees: woedend) dat ze geen pup van vier maanden mag adopteren. En dan die mensen die na acht jaar besluiten hun hond weg te doen, want tja… de nieuwe liefde vindt ‘m niks. Of degenen die doodleuk melden dat ze dán ook maar meteen van hun eerder zo geliefde viervoeter af willen, want “als we toch bezig zijn…”
En het kleine beetje leed dat we soms laten zien — een schrale wond, een angstige blik, een kennel waar je je ziel in achterlaat — dát is meestal precies de reden dat iemand voor een hond kiest. Omdat ze geraakt zijn. Omdat ze willen helpen. Omdat het ‘zo erg’ is. Maar zodra datzelfde leed in hun eigen woonkamer zichtbaar wordt, zodra dat nobele doel ineens vraagt om inzet, liefde, geduld… dan verandert het op bizarre wijze in: weg ermee. Alsof dat hondje de memo niet heeft gekregen dat het nu ‘gered’ is en zich dus meteen als dankbaar, perfect huisdier moet gedragen. Hoe veel we ook uitleggen, waarschuwen en bespreken aan de voorkant. De hond moet NU weg 🥺
En intussen? Zijn wij als vrijwilligers vaak gewoon 30 a 40 uur per week hiermee bezig. Naast ons werk. Ons gezin. Onze eigen honden, waarvan sommigen ook ‘even tijdelijk’ zouden blijven. Wij vangen zieltjes op die anderen hebben laten vallen, slepen ze door hun trauma’s heen, en proberen dán ook nog mensen te vinden die wél echt begrijpen wat het inhoudt om een rescue een tweede kans te geven.
En eerlijk? Het breekt ons. Steeds weer.
We doen dit uit liefde. Niet voor de likes, niet voor applaus, en zeker niet omdat we niets beters te doen hebben. Maar de combinatie van onbegrip, ongeduld en het gemak waarmee mensen afscheid nemen van een dier dat net begonnen was met vertrouwen, maakt ons soms intens moe en verdrietig.
Maar hé, we blijven het doen.
Voor de honden. Voor de enigen in dit verhaal die er nooit voor kozen.
Dier & Energie Dier en energie is ontstaan door samenwerking van Olga en Bart Staal, wij zetten ons in voor het welzijn van mens en dier.
