10/09/2025
Vandaag heb ik afscheid moeten nemen van Binky. Een van mijn vele vaste klanten, maar vooral ook een hondje met een speciaal plekje in mijn hart.
Gisteravond kreeg ik een berichtje van zijn baasje: “Het gaat niet meer, we moeten donderdag afscheid nemen.” Die woorden hakken er altijd in. De afgelopen maanden heb ik vaker afscheid moeten nemen van vaste klanten en elke keer raakt het me opnieuw. Natuurlijk hakt de ene keer er net wat dieper in dan de andere. Soms omdat je een hond langer kent, soms omdat je meer hebt meegemaakt samen, of omdat een hond je nét even wat extra raakt. Maar iedere hond, iedere viervoeter, laat een afdruk achter. En zo ook Binky.
Wat een lieverd was hij, altijd lief en gezellig als hij in de salon kwam. De laatste keer dat ik hem behandelde probeerde hij me meerdere keren te bijten. En dat was zó niet Binky. Hij was geen hondje dat mij ooit pijn zou willen doen. Hij deed mij pijn omdat hij pijn had. Zijn kleine lijfje kon het niet meer aan. En dat doet zeer om te zien.
Daarna volgde een lange weg van behandelingen. Zijn baasje heeft alles gegeven wat in haar macht lag. Ze vertelde me dat ze de afgelopen weken wel zo’n 80 keer langs was geweest bij de dierenarts. Binky moest meermaals per dag gedruppeld worden, en dat ging zeker niet altijd gemakkelijk. Wat een toewijding, wat een liefde. Maar soms… soms is genoeg gewoon genoeg. Dan komt dat hartverscheurende moment waarop je weet dat het niet langer hondwaardig is.
En dan is er maar één beslissing mogelijk. Die beslissing die je hart in duizend stukjes breekt, maar die tegelijkertijd de grootste daad van liefde is die je kunt geven. Want liefhebben is óók loslaten. Hun lijden niet langer rekken, zelfs al betekent dat dat jijzelf kapotgaat. Het is pijnlijk en mooi tegelijk – misschien moet ik het wel 'mooilijk' noemen.
Toen ik gisteravond dat bericht kreeg, heb ik een flinke traan gelaten. Ik kon even niet reageren. Vanmorgen volgde er nog een berichtje van zijn baasje: “Astrid, ik ga de jasjes wassen en dan kom ik ze brengen.”
Binky had namelijk na het overlijden van mijn eigen hondje, Heer Sjors, zijn jasjes in bruikleen gekregen. Mijn Sjors was er niet meer, en Binky had het koud… Zo liep hij trots rond in de warme jasjes van mijn Heer Sjors. Ik weet nog dat ik toen even moest slikken, maar ik gunde hem dat warme gevoel zó. En ik had zo gehoopt dat hij er nog heel lang van mocht genieten.
Helaas is het anders gelopen. Morgen, aan het einde van de ochtend, stuur ik een dikke kus naar de hemel. Voor Binky, en ook voor Heer Sjors en voor al die andere lieverds.
Ik heb de mooiste baan van de wereld. Ik mag zoveel bijzondere honden ontmoeten, zoveel liefde voelen en geven. Maar soms – en de laatste tijd misschien wel te vaak – is het ook een van de moeilijkste. Deze baan is ook 'mooilijk'.....
