24/10/2025
Αυτό το όμορφο κι ευλογημένο πλάσμα βασανίστηκε, βιάστηκε και έφτασε μιαν ανάσα πριν τον θάνατο, από μια σκοτεινή ανθρωποειδή παρουσία πριν λίγες μέρες.
Κι όμως, σήμερα γελάει και παίζει.
Χαίρεται και γεύεται την ευλογία της ύπαρξης.
Δοξάζει με τον δικό του μοναδικό τρόπο τον Θεό.
Αν νομίζουμε πως ο Θεός έπλασε μόνο εμάς, είμαστε γελασμένοι.
Δεν είμαστε μόνοι πάνω στη γη.
Έχουμε συνοδοιπόρους, και είναι σπουδαίοι.
Είναι μέρος μας, κομμάτι μας.
Δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς την υπόλοιπη κτίση, γιατί είμαστε μέρος της και όχι πέρα ή πάνω απ’ αυτή.
Ο Θεός μάς χάρισε τη γη ως κοινωνία ζωής.
Όχι ως αντίπαλο ή αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Όχι για να την καταδυναστεύουμε, να τη βιάζουμε, να τη λεηλατούμε.
Η ανωτερότητα του ανθρώπου δεν βρίσκεται στην εξουσία, αλλά στη διακονία.
Όχι στην υποτίμηση της κτίσης, αλλά στη σωτηρία της.
Ο άνθρωπος, ως μοναδικός κρίκος κτιστού και ακτίστου, νοερού και αισθητού, καλείται να ενώσει τη γη με τον ουρανό.
Αυτό έκανε ο Χριστός μας.
"..Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν...."
Ό,τι μας χάρισες, Σου το προσφέρουμε,
για να το λάβουμε πάλι πίσω καινό, άφθαρτο, αιώνιο.
Κι αυτό το μικρό σκυλάκι μάς διδάσκει κάτι βαθύ.
Χαίρεται γιατί δεν έκανε το τραύμα του θέαμα.
Δεν έκανε την πληγή του αφήγημα δυστυχίας.
Δεν υποδύεται το ρόλο του θύματος.
Απλώς θέλει να ζήσει στο φως και όχι στα σκοτάδια.
Κι εγώ στέκομαι μπροστά του και σιωπώ.
Γιατί μέσα στα μάτια του βλέπω όσα εγώ ξέχασα.
Το θαύμα του να ζεις χωρίς να κρατάς κακία.
Το μυστήριο του να εμπιστεύεσαι ξανά, παρ’ όλο τον πόνο.
Το δώρο του να αγαπάς ακόμη κι όταν σε πλήγωσαν.
Ίσως τελικά εκεί να μετριέται η αληθινή πίστη.
Στο να μπορείς να ξαναγαπήσεις μετά το μαχαίρι.
- π. Λίβυος-