14/11/2023
Er moet mij iets van het hart.
Een jonge berghond heeft de neiging om mensen op straat te bijten. Vaak mensen die in zijn ogen plotseling op hem afkomen. Een gerenommeerd hondengedragsinstituut en opleidingscentrum besluit de hond te onderwerpen aan een test. Ze binden hem met een kort lijntje aan een hek vast en sloffen er dan op klompen voorbij met een pop aan een stok. De hond staat het schuim op de bek waarop hij wordt aangemerkt als agressief. In laten slapen of herplaatsen is het advies.
De hond is echter bang. Hij voelt zich bedreigd en vervalt in iets waarop hij decennia lang is gefokt door de mens: agressie. Kortom, de hond is ‘uit model’ en mag in helings zichzelf weer hervinden. De angst verdwijnt grotendeels. Nu is het de b***t aan de mens ernaast. Echter, de één heeft de schrik te pakken, de ander is bang het niet goed te doen. Pas als ik hen zeg dat ‘goed zijn voor de hond’ betekent de hond te geven wat hij nodig heeft ontdooien ze een beetje. In dit geval mogen ze ‘hondengeleider’ worden. Ze mogen in houding en gedrag de hond de veiligheid en duidelijkheid gaan bieden die hij nodig heeft. Want zelf is hij de draad een beetje kwijt.
Een hondenras die van origine behoorlijk aards is wordt anno 2023 als wat saai aangemerkt. De rasvereniging vindt het tijd om er wat meer levendigheid in te fokken. De levendigheid die in het ras terechtkomt is echter de emotie angst. Het ras begint tekenen van verlatingsangst, vuurwerkangst en huidklachten te vertonen.
Een hond is pas echt leuk als hij super sociaal is. Sociaal is een menselijke eigenschap en geen hondeneigenschap. Als een hond wordt geselecteerd op eigenschap die niet honds is krijg je bange dieren. Zo bang dat de hond waar ik onlangs mee aan de slag mocht ‘van God los was’. Hij was niet meer honds en sloopte mens en haard. Er moest tijdens helingen nogal wat gas gegeven worden maar de hond kreeg weer verbinding met zijn roots en jawel, hij begon weer honds gedrag te vertonen. Gelukkig voor iedereen!
Toen mijn hond Thor vanuit Spanje bij mij kwam vertoonde hij diverse gedragingen waar ik een beetje van stond te kijken. Het bracht bij mij al snel de vraag wie ik nu eigenlijk een plezier had gedaan met deze migratie. Ik riep voor de zekerheid de hulp in van een gedragsdeskundige. Voor angst bij het alleen laten had ze de passend oplossing de hond in een bench te doen. Ik heb maar zelden zo’n bang dier gezien. Hij werd vol in zijn trauma gezet met kromme tralies als gevolg. Dit experiment heeft 5 minuten geduurd.
Wat gaat hier mis?
Denkbeelden.
Ten aanzien van het houden van dieren hebben we allerlei denkbeelden ontwikkeld. Denkbeelden die we via scholen doorgeven. Denkbeelden die worden overgenomen omdat we degene die het denkbeeld overdraagt vertrouwen. Omdat ons wordt verteld dat we dan ‘het goede’ doen. En we doen graag ‘het goede’. Wat we NIET doen is vraagtekens zetten bij deze denkbeelden. Kloppen deze denkbeelden wel? Wat we NIET meer doen is vertrouwen op ons eigen (ge)weten ipv op iemand met een diploma. En degene met een diploma vertrouwt op zijn diploma, in plaats van op zijn eigen (ge)weten.
En het belangrijkste denkbeeld die in velen van ons onbewust leeft is het denkbeeld dat door een andere (kerkelijke) instantie ons tussen de oren is gezet. Namelijk dat dieren er zijn om ons te dienen.
Het gevolg: veel dieren gehouden door mensen hebben geen enkele voeling meer met wie ze werkelijk zijn. Met alle gevolgen van dien.
Ik heb een nieuw denkbeeld.
Wij mensen zijn er voor de dieren die we houden in gevangenschap. Simpelweg omdat deze dieren niet meer in vrijheid hun eigen instinct kunnen volgen. Ze kunnen niet anders dan ons mens volgen in ons denkbeeld. Dit schept de verplichting ons handelen af te stemmen op wat ONS WETEN zegt over wat de dieren werkelijk nodig hebben. En niet wat wij denken dat ze nodig hebben.
Want denkbeelden zijn precies wat ze zijn, beelden geproduceerd door het denken, in het brein. Mijn voorstel is dat we ze daar laten. In het brein! En dat we ons handelen gaan afstemmen op wat ons eigen dierlijke instinct ons vertelt. Onze onderbuik.
Ter verduidelijking: de onderbuik geeft een gevoel: het onderbruikgevoel. Hij maakt dat je iets juist wel of niet doet. Als iemand vraagt waarom? heb je geen duidelijk antwoord. Er komt geen of nauwelijks tekst. Je hebt gewoon het gevoel dat dit is wat je te doen hebt, of juist niet. Je laat je leiden.
Een denkbeeld levert een verhaal op (hoofd). Op de vraag waarom? komt er heleboel tekst uit. En als je oplet dan zit er vaak het woordje 'moeten' in verscholen. Omdat het zo hoort/moet. Je bent leidend/ in control.
Ik ervaar vaak hoe een dier in conflict is tussen wie hij is en wat verwacht wordt op basis van een denkbeeld om vervolgens volledig van spoor af te raken. Dan raakt mij dat in mijn eigen kern.
Dit moest even van het hart.
Dank voor het lezen.
