10/07/2024
Een nieuwe ster fonkelt sinds gisteren aan de hemel. Yaro, Hourquet Début de Rêve, heeft deze wereld verlaten en laat ons gebroken achter.
Toen we een goede week geleden op vakantie vertrokken, hadden we nooit gedacht dat dit onze laatste vakantie samen zou zijn. We zagen wel dat je achteruitging. Je liep bijna niet meer, sliep veel, maar eten kon je nog als de beste.
Maar deze zondagochtend schrokken we enorm toen je zoveel pijn had en volledig in paniek was. We zijn in allerijl terug naar huis gereden, naar jouw veilige plekje. Je leefde even op. De volgende dag hoorden we bij de dierenarts dat je hartje op was en je longen vol water liepen. We konden nog levensrekkende behandelingen proberen, maar gezien het feit dat je gewrichten het ook opgaven en je blind was, kozen we voor jouw comfort. Onder zware pijnstilling ben je mee naar huis gekomen, naar je meisjes, waar we je gisterenmiddag in alle rust over de regenboog hebben laten gaan.
Je was ons eerste pyreneetje en wat voor eentje. Je had een sterk willetje, maar je zou voor ons door het vuur gaan. Wij, de kinderen en kleinkinderen, waren je alles. Ons groeien samen was niet altijd gemakkelijk, maar je hebt me veel geleerd. Je hebt me door een hele moeilijke periode geloodst in jouw eerste jaren bij ons. Ik was toen herstellende van een burn-out en jij was mijn buddy. Je zorgde ervoor dat ik door moest gaan.
Het liefst was je op reis met de camper. Zelfs de laatste keer stond je klaar bij de deur om in te stappen zodra je doorhad dat we zouden vertrekken. Lange wandelingen in de natuur waren je ding. Helaas sloeg het noodlot toe toen je 11 werd. Een slecht lotje getrokken. Je werd binnen enkele dagen volledig blind, onomkeerbaar. Wat een verdriet hadden we daarvan. Maar ook daar ben je doorheen gekomen en vond je een manier om verder te gaan. Je hield nog steeds van wandelen in de natuur, helaas niet meer in vrijheid. Je leerde je neus te gebruiken als de beste.
Met de jaren werd het steeds moeilijker. We hielpen je zo goed als we konden, maar je wilde zo graag alles alleen doen. Het laatste jaar was je leefwereld onze tuin. De tuin waar je vanaf dag één verliefd op was en zelfs niet meer mee wilde komen toen we nog het huis aan het opknappen waren.
De laatste weken lukte zelfs dat niet zo goed meer. Je had het steeds moeilijker, maar kon het goed verbergen. Tot nu.
Met pijn in ons hart hebben we je laten gaan, lieve vriend, want je zo zien afzien brak ons hart. Wees nu vrij en loop en ren met je hondenvriendjes die je zijn voorgegaan!
Voor altijd in mijn hart!
