31/12/2024
Beste mensen,
Met spijt in mijn hart moet ik meedelen dat ik nog niet zal kunnen heropstarten in januari. Ik voelde al wel dat mijn revalidatie niet liep zoals ik het in mijn hoofd had gepland.
Ik kreeg geen groen licht van de dokter maar zoals ik me voel zou het me verbaasd hebben was dat wel zo geweest. Ze kent me intussen maar al te goed en weet hoe goed ik ben in mezelf forceren. En als dat me al niet meer lukt, dan is het serieus.
Door de vele lieve en meelevende berichten die ik krijg merk ik alweer maar eens wat een fantastisch lieve en warme mensen ik in mijn klantenbestand heb. Ik ben daar zo immens dankbaar voor! En ik merk dat achter de enorme empathie ook wel vragen en bezorgdheden schuil gaan. Dus wil ik jullie wat meer uitleg geven. Wie het niet wil lezen klikt dan nu best het bericht weg. 😉
Here we go...
Ik ben al heel wat jaren in behandeling voor een chronische aandoening waardoor ik beperkt ben in mijn doen en laten. Dit is een mega proces in een mini notendop samengevat, maar daar hou ik het voor nu graag bij.
Meestal zie je dat niet aan mij. Het is een dagelijkse uitdaging om te proberen voor de dag te komen alsof er niets scheelt. Maar ik doe mijn best. Dat komt ook doordat ik er zelf nooit helemaal mee in het reine ben geraakt en ik liefst heb dat je het niet ziet.
Jammer genoeg staan mijn hoofd en mijn lichaam na al die jaren nog steeds niet op één lijn waardoor ik vaak over mijn grenzen ga. Ik ben hier dan ook echt goed in geworden. Beter nog, ik blink erin uit en zou er zomaar een gouden medaille mee kunnen winnen.
Twee jaar geleden voelde ik al dat het steeds minder ging en mijn draagkracht in een dalende lijn ging. Maar mijn job is mijn passie dus dat zorgde voor nog genoeg adrenaline om verder te vechten en vol te houden. Een aantal opeenvolgende zwaar ingrijpende gebeurtenissen op privé vlak sloegen diepe kraters in mijn pad en het stormde in heel mijn lijf en in mijn hart.
Tot de laatste knak in het voorjaar van 2024 die me dan echt compleet gebroken heeft. Het onverwachte overlijden van mijn allerliefste Vic'ske... Ik heb dit zelfs niet op mijn socials gepost zoals ik anders doe omdat ik voelde dat ik zou breken bij de goedbedoelde steunbetuigingen die ik daarop zou lezen. Maar m'n schouders hingen vaak tot op de grond en de moed zakte nog dieper door de aanhoudende en steeds opbouwende pijnen bovenop de woelige wateren die ik privé doorzwom.
Ik voelde dat het fysiek echt niet meer ging maar mijn hoofd was nog niet klaar om de handdoek in de ring te gooien. Opgeven, dat staat nl. niet in mijn woordenboek.
Dus begon mijn lichaam signalen te geven. En zo brak ik eerst een rib waarmee ik nog een week gewerkt heb. Tot een tweede knak een week later volgde en onhoudbare pijn me letterlijk uitschakelde. Vier weken heb ik echt niet kunnen werken. Nog niet 100% genezen ben ik toch terug opgestart uit schuldgevoel naar mijn klanten en de katjes. Maar voor mezelf was dat allesbehalve een pretje. Want mijn rib bleek niet goed genezen en de pijn was er ook naar.
Een beetje later brak ik mijn teen. Maar ik was net 4 weken gesloten geweest dus bleef ik plichtsbewust werken. Dat nam ik er dan ook maar bij. Al moest ik regelmatig stoppen tijdens trimsessies om adem te happen. Want door de pijn van mijn geblesseerde rib kreeg ik soms amper adem. Wanneer mijn voet teveel pijn begon te doen legde ik die tijdens het trimmen even omhoog. Maar ik deed verder.
Dit bovenop mijn chronische aandoening heeft voor een breekpunt gezorgd. Nieuwe uitstralingspijnen waren het alarm om dan toch naar mijn lichaam te gaan luisteren. Ik had dan al 2 alarmen genegeerd. Het derde was echter klaar en duidelijk. Omdat ik dit eerder heb meegemaakt en deze signalen herkende wist ik dat het niet lang meer zou duren alvorens mijn lichaam me letterlijk zou uitschakelen. PANIEK! "Maar beste lichaam, hou het alsjeblief nog vol tot eind oktober en dan zal ik sluiten." Dat was de deal die ik met mijn dokter en mijn lijf wilde sluiten opdat ik zo weinig mogelijk klanten moest teleurstellen en ik tegen mezelf kon zeggen dat ik toch echt alles, alles, alles gedaan heb met mijn laatste krachten en waanzinnige pijnen.
Maar ik kon ze uiteindelijk echt niet meer dragen en dat eiste ook mentaal een zware tol. Ik voelde me gefaald. De laatste keer dat ik me zo ellendig en uitzichtloos heb gevoeld was 28 jaar geleden. En zo stond ik weer voor een revalidatieproces waarvan ik had gehoopt dat ik op 2 maanden wel genoeg hersteld was. Maar de realiteit is tot mijn grote teleurstelling anders. Mijn grootste kracht is dat ik dit zo goed als ik kan vermom en je het niet aan mij ziet dat ik elke dag vecht tegen een chronische aandoening die me tonnen energie kost om ermee om te gaan. Ik trek me recht, glimlach op m'n gezicht en daar gaan we dan. Maar tegelijk is dit ook mijn grootste valkuil. Want om dit te doen moet ik me continu forceren.
En zo zie je maar. Elk huisje heeft zijn kruisje. En ik weet dat ik lang niet de enige ben!
Ik hoop dat ik er binnen 6 weken terug sta. Maar ik kan geen beloftes doen.
Dus ik moet me erin berusten en eerst focussen op mijn VOLLEDIG herstel. En ik besef ook dat ik het anders zal moeten aanpakken. Maar opgeven doe ik niet. Het zal gewoon anders moeten voor mijn eigen welzijn.
Ergens hoop ik dat mijn harde les een waarschuwing kan zijn voor anderen die zich hierin herkennen. Zorg aub goed voor jezelf. Want je kan niet voor een ander zorgen als je niet EERST goed voor jezelf zorgt.
Intussen droom ik al wel van het moment dat ik mijn deur weer kan open doen en mijn klanten en de katjes weer mag verwelkomen.
Deze laatsten weze gewaarschuwd want ER ZAL GEKNUFFELD WORDEN!!! 😛
Ik wens jullie allemaal alvast een heel fijn eindejaar en dat 2025 een goed jaar mag worden.
Ik kijk het zelf ondanks alles alvast positief tegemoet.
Liefs,
Miranda
