26/06/2025
Waar paarden opnieuw mogen ademen
Een ontmoeting in de oase van Bauke De Sutter
Sommige plekken zijn geen locatie, maar een gevoel.
Een vertraging.
Een ademruimte.
Een zachte verschuiving van binnenuit.
Zo voelt het bij Bauke, een vrouw met een missie naast haar job:
Een veilige oase creëren voor paarden met een rugzak. Dieren die jarenlang moesten doorbijten, rondjes draaien, presteren of opgesloten zaten omdat ze niet genoeg opbrachten. Hier krijgen ze hun stem terug. Hun ritme. Hun keuzevrijheid.
Geen verwachtingen.
Geen moeten.
Alleen ruimte. Tijd. En zachtheid.
De stallen staan open.
Het eten verspreid in bakken over de weide.
De schaduw reist mee met de zon, zodat er altijd een plek is waar er verkoeling is.
En dan zijn er natuurlijk de bewoners:
Otje, de kleine bruine pony, die vrolijk naar je toe galoppeert.
Mittie, de zwarte merrie, zacht en sterk tegelijk, de stille steun van de groep.
Lady, wit, fier en met sterallures, maar tegelijk zacht en afwachtend.
Ze hebben elk hun verhaal.
Een rugzak die niet in woorden hoeft te passen, want Bauke begrijpt hen al lang zonder dat er iets gezegd moet worden.
Mijn bezoek werd opnieuw geen gewone paardenervaring: Ik mocht met een paard wandelen. Zoals iemand met een hond gaat wandelen, aan een leiband ja, maar dat is slechts uiterlijk.
Want hier mocht het paard kiezen.
Ik twijfelde. Niet uit onzekerheid, maar uit respect. Na een tijdje zei ik “Ik wil niet dat ze iets tegen hun zin doen,”
En precies na die woorden kwam een glanzend zwarte merrie dichterbij. Dan weer een paar stappen terug.
Dan weer naar voren. Tot haar hoofd zachtjes tegen me aan rustte.
“Oké,” zei ik lachend. “Er is gekozen.”
Wat ik leerde?
Trager. Trager. Trager.
De natuur haast zich niet. En ik hoef dat ook niet meer.
Niet met mijn voeten, niet met mijn hoofd, niet met het KernBos. Net zoals de paarden hier.
In mijn hoofd was de opdracht naar het bos gaan zoals er gezegd was. Dus zoals, in mijn nog steeds geconditioneerd brein, wilde ik dit vlot, vlug en zo goed mogelijk uitvoeren. Net zoals op school, op je werk… waar alles snelheid, preciesie en uiterste (uitputtende) concentratie vergde.
Bauke glimlachte.“Dit hier is geen opdracht. Het is geen doel. Het is iets waar jullie samen iets mee mogen doen.”
En dat was precies wat het werd. Ik loste de gedachte, begon meer te genieten en ademde rustiger waarop Mittie haar stappen hervatte en de aankomende auto geen gevaar meer was.
Onder een bladerdak, beschut tegen een onverwachte regenbui, praatten we.
Voor, tijdens, en na de wandeling.
Zij wees wanneer er iets gebeurde, hoe het paard reageerde en de regen verdween als woorden lichter werden.
Ik vertelde wat ik voelde, ventileerde.
En het paard luisterde op haar manier mee.
Zacht. Aanwezig. Zonder haast.
We mochten we samen bepalen waar we naartoe gingen.
Maar het paard gaf subtiel aan:
“Hier voelt het beter.”
Samen leiderschap.
Samen zachtheid.
Samen onderweg.
Bauke werkt ook met paarden in een ziekenhuiscontext en geeft daarnaast ook nog rijlessen.
Maar wat zij doet is méér dan dat.
Het is geen systeem.
Het is verbinding.
Je leert niet ‘paardrijden’.
Je leert eerst het paard kennen.
Want net als bij mensen…
verdient elk wezen met een rugzak eerst contact,
voor er van samenwerking sprake kan zijn.
🙏 Dankjewel, Bauke.
Voor je kijk. het doorgeven van je perspectief...
Voor je ruimte om te mogen zijn.
Wat jij doet maakt verschil.
Niet alleen voor mensen,
maar ook voor Mittie, Otje en Lady;
die ik 's avonds nog zachtjes een slaapwel toeriep tijdens mijn fietstocht naar huis.
